Strand
Water en ijs, dat lijkt het thema te worden van de wandeling die ik op een mooie zaterdagse zomeravond gaan doen. Met een klein groepje samen met een vakfotograaf, een natuurdeskundige en als aanvoerdster Doro, de voormalige nachtburgemeesteres gaan we op excursie voor een foto en natuur workshop. Vanaf het vertrekpunt wandelen we richting de Ooijpolder. Met de camera in de aanslag passeert het groepje fotocursisten een fraaie rij oldtimer scooters. Mooie close-ups zijn van details van de versierde scooters te maken. Ik negeer het, want het moet een natuurwandeling worden.
Boven op de dijk langs de weg richting beek, horen we van gids Jan een fraai verhaal over de ijstijd en de loop van de rivier de Waal vele duizenden jaren geleden. In de verte ligt de uitgestrektheid van de Ooijpolder op ons te wachten. Het eerste water zien we bij het gemaal, nee geen sluis, het is een gemaal. Het oude gebouw uit donkere bakstenen is imposant. Beneden diep onder de brug bruist het water. Het is jaren geleden dat ik dit gebouw gezien heb. Dat was toen met een hardloopwedstrijd door de Ooijpolder en toen heb ik minder goed op de omgeving gelet. De route gaat verder over smalle paadjes door graslanden en de gids vraagt speciale aandacht voor de zuring. Daar kun je indrukwekkende macrofoto’s van maken en soep van koken, zo leren we.
Links zien we steeds de contouren van Nijmegen, met de karakteristieke brug over de Waal en rechts in de graslanden verschijnen nieuwe foto objecten. Een kudde van machtige Galloways graast rustig in het ruige gras. Even heb ik oogcontact met een indrukwekkend rund met een haast zwarte kop. Dan draait het zich om en sluit zich aan bij de rest van de kudde die de privacy van het hoge gras opzoekt. Er was door de organisatie een pauze in de wandeling gepland en tot mijn verrassing blijkt dat bij ’t Roosje te zijn, een romantisch restaurantje langs de weg met een uitzicht over de polderlanderijen. Eigenlijk is het restaurant gesloten, maar op onze komst is wel gerekend. 
Op een geheime plaats is een mand met flessen wijn, sapjes en glazen verstopt. In knusse tuinstoeltjes met uitzicht over de polder wordt het gezellig. De wijnflessen gaan nog een keer rond. De zon staat al bijna op het punt om onder te gaan. De hemel vertoont fotogenieke kleuren. Opeens realiseren we ons dat dit een fotowandeling is. We moeten verder voor het donker is, anders kunnen we geen foto’s meer maken. De stress lijkt haast toe te slaan, iemand zegt dat de zon onder gaat om 21:53 uur.
Het vervolg van de route gaat richting het Waalstrand en weer moet ik bekennen dat ik er nog nooit geweest was. Al dertig jaar woon ik in Nijmegen, maar nog nooit het strand van de Waal gezien. Het lijkt wel een stukje buitenland in Gelderland. Het strand is wit zand en er hangt een Caraïbische sfeer. Naarmate we dichter bij Nijmegen komen, wordt het steeds drukker. Kampvuren van picknickers, relaxers en bier drinkende groepjes maken het tot een idyllisch oord. Ik ben verrast om dit hier aan te treffen. Helemaal onwerkelijk is de kudde wilde Konings paarden die dit strand als hun verblijfsplaats gekozen hebben. Weleens gehoord en gelezen van de paarden midden op het strand, maar nog nooit gezien. 
Dit is mijn dag van de ontdekkingen. Het uitzicht op de verlichte Waalbrug blijft fascineren en bij het laatste restje zonlicht kleurt de hemel boven de Waal wonderlijk rood. 
Te snel zijn we terug op het startpunt, het terras van het Belvoir hotel. Bij een laatste kop sterke koffie bekijken we elkaars fotoresultaten. Ik kijk terug op een boeiende avond waarbij ik de directe omgeving van Nijmegen beter heb leren kennen. Op het terras doet het personeel nu echt het licht uit.
