Afscheid
Vandaag heb ik, samen met vele anderen, afscheid genomen van iemand in mijn kennissenkring. Zijn plotselinge overlijden heeft iedereen geschokt. Zondag ’s morgens tien uur, vorige week, zit hij nog bij ons op de bank in het clubhuis van de atletiek vereniging, terwijl de groep langzaam binnendruppelt voor de zondagmorgen training. In een gezellige gesprek samen met de trainer worden nog mooie momenten uit het verleden gememoreerd met goede tijden op de 800 meter wedstrijden. Dan gaan we op pad, het bos in, tegen de heuvels op. De maandagavond daarop, circuleert het bericht via e-mails dat deze oudgediende uit de groep plotseling overleden is.
Deze collega heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld heeft. Tijdens mijn afstudeeropdracht aan de Universiteit in samenwerking met Philips, was hij de contactpersoon voor Philips en zat in de afstudeercommissie. Tijdens mijn eerste weken dat ik in Nijmegen woonde heeft hij mij geïntroduceerd bij Atletiek Vereniging Nijmegen en bij mijn huidige trainer. Daarnaast is hij nog enkele jaren mijn directe chef geweest bij mijn werkgever. Verder was hij al die jaren een collega van de middenafstand loopgroep waar ik nu al sinds 1986 deel van uitmaak.
Vandaag is onder grote belangstelling de uitvaartdienst. De aula zit vol en er zijn velen die ik herken van Philips/NXP, Universiteit Twente en Nijmegen Atletiek. De dienst is sober en ingetogen. Er worden foto’s vertoond uit zijn leven en we horen hem zingen in een opname van 40 jaar geleden. Collega’s van de universiteit en van mijn vorige werkgever houden een toespraak. Ze typeren hem heel treffend, op manier die soms tot een glimlach in de aula leidt. Hij was geniaal, een rekenwonder en een lopende encyclopedie, maar vooral ook een persoon met belangstelling voor iedereen. Bij het ‘samen zijn’ na afloop spreek ik met vele bekenden. Ik zie zoveel bekende gezichten, sommige heb ik al meer dan tien jaar niet gezien. Soms kost het dan even moeite om de naam te herinneren. Het weerzien van zovele oud-collega’s en bekenden doet mij goed. Met enige weemoed neem ik afscheid van al deze mensen en hoop ze toch nog een keer te treffen in prettigere omstandigheden
Het gebeuren van deze week toont weer aan hoe broos en onverwacht het leven kan zijn. We scheelden slechts vier jaar in leeftijd. Het zet mij weer op de plaats en ik besef nogmaals dat ik zoveel mogelijk van mijn leven moet maken.
Om niet stil te blijven staan, ga ik direct door naar het centrum van Nijmegen en koop een paar nieuwe hardloopschoenen. Een actie die ik toch al enkele weken van plan was. Van de schoenen waar ik nu al een jaar op loop, kan ik merken dat de demping sterk verminderd is. De levensduur van mijn knieën is ook heel wat waard.