Inspiratie
Toch krijg ik er weer zin in. Het gebeurde in de afgelopen maanden regelmatig dat ik naar de hardlooptraining ging, terwijl ik er eigenlijk geen zin in had. Drie keer in de week ging ik, meestal gewoon uit gewoonte. ‘s Winters, vaak koud in de avonduren, gewapend met extra lagen kleding en handschoenen. Met de auto naar de atletiekbaan in Brakkenstein en om te beginnen het rondje van drie kilometer om in te lopen en een beetje warm te worden. Dan wat oefeningen voor spieren rekken, lenigheid en snelheid en uiteindelijk het hoofdprogramma op de 400 meter rondbaan. Een programma bestaande uit een aantal afstanden en herhalingen op de tartan baan en af te leggen met een flinke snelheid, passend bij die afstand. Steeds vaker kwam ik mijzelf tegen en constateerde ik een gebrek aan conditie. Met een beetje smokkelen met de voorgeschreven rust tussen de afstanden kreeg ik mezelf wel weer zo ver dat mijn hartslag en ademhaling weer een start op de volgende afstand toelieten. Vaak was het zo dat ik maar een deel van het programma deed dat door de trainer bedacht was. Ik moet er hierbij vermelden dat ik waarschijnlijk het oudste lid ben van deze ‘middenafstand groep’.
Sinds een paar weken heb ik nieuwe loopschoenen gekocht. Het was echt nodig, de demping uit mijn vorige schoenen was aan het verdwijnen en ik maakte me zorgen over mijn knieën. Vorig jaar had ik al knieklachten en met de hulp van een sport fysiotherapeut is dat grotendeels opgelost. Maar toch vond ik het nodig om mijn knieën te ontzien en misschien daarom ook wel om het programma op de harde baan te beperken.
Het naderende zomerweer en de mooie voorjaarsdagen hebben mij extra geïnspireerd. Het waren soms temperaturen die mij in gedachte terug brachten naar Suriname, of deden denken aan een vakantie op een zonnig Grieks eiland. Sinds de nieuwe schoenen en de aangenamere temperaturen gaat het met het lopen ook beter. Van een medeclubgenote kreeg ik afgelopen zondag tijdens de bostraining veel inspiratie. Ik vind het altijd fijn als ze er is en tijdens het inlopen hebben we vaak prettige gesprekken. Beiden zijn we niet de jongsten van de groep en het is grappig om bij het inlooprondje door het bos te zien dat de ‘jeugd’ achter ons loopt. Dan gaat bij mij het inlopen zo gemakkelijk dat ze mij moet afremmen. Onderweg let ze ook nog op mijn houding en ik krijg complimenten dat ik mijn schouders meer ontspan, dan enige tijd geleden. Afgelopen zondag heb ik weer netjes alle opdrachten met rondjes, heuveltjes en sprintjes vervuld. Nee, wat betreft echte snelheid kan ik niet tippen aan de jongste jeugd in de groep. Het leeftijdsverschil is minstens een factor drie. Bij het uitlopen, loop ik weer samen met haar op en ze zegt: “het ging wel goed met jou vandaag, zelfs de jongens zeiden dat”. Zoiets maakt mijn hele zondag weer goed. Tevreden fiets ik naar huis, want met dit mooie weer laat ik nu de auto thuis staan.