Vreemde week
Afgelopen week was een van de vreemdste en heftigste weken sinds lange tijd. Het begon al op de dinsdagochtend 24 september. Aan mijn ontbijttafel lees ik in de lokale krant over een heftige brand in een bedrijfsverzamelgebouw op het bedrijfsterrein Kerkenbos. Voorlopig niet zo belangrijk lijkt dat. Behalve als je zou weten dat ik ook drie dagen in de week werk in een bedrijfsverzamelgebouw in Kerkenbos. Voor mijn huidige baan, of eigenlijk betaalde hobby, werk ik tweeëndertig uur per week, waarvan acht in het hoofdkwartier in Enschede en vierentwintig uur in het bijkantoor op Kerkenbos in Nijmegen. Iedere dinsdag heb ik een vrije dag, dus waar die brand was, bleef voor mij nog ongewis. Pas op dinsdagavond zie ik in de krant de foto’s van een brandend en compleet verwoest gebouw. In een hoekje van de foto zie ik onze eigen gebouw en herken ook de geparkeerde auto’s voor de deur van ons kantoor. Zo dichtbij was het. Verwaaide vonken zouden mogelijk ook ons gebouw getroffen kunnen hebben. Ons bedrijf had er niet veel last van, alleen een vieze brandlucht, maar ik heb wel medelijden met de eigenaren van die bedrijven tegenover ons die echt alles kwijt zijn.
Donderdag hoorde ik via via dat een van mijn kennissen overleden was op 56-jarige leeftijd. Het was zijn eigen besluit, werd er gezegd. Voor iedereen was dat een volledig onbegrepen beslissing. Wie was het dan? Wel een kastelein en uitbater van een kroeg in een dorpje in de buurt. Het was de uitbater van het café waar ik vele jaren de geluidsopnames van het optreden van bluesbands heb verzorgd. Opnames voor de lokale radio, voor het YouTube kanaal en het geluid in het café. Dat was de plek waar ik vak van live geluidsman heb geleerd, of althans heb proberen te leren. Dat café had de juiste ambiance voor een optreden van een bluesband met publiek en het lokaal was de warme thuisbasis voor de hele opname crew. Memorabel was de warme hap van de chinees na de soundcheck, de royale vrije consumpties tijdens de opnames en het traditionele broodje kroket na afloop, als alle video en audio spullen weer ingeladen in de vervoermiddelen waren. En tot slot voor iedereen een Jagermeister. Dat alles georganiseerd door die ene kroegbaas. En dat was absoluut niet het enige dat hij deed voor streek en dorp. Hij was een fenomeen in de politiek en het verenigingsleven. Morgen is zijn uitvaart.
Het mag bekend zijn dat ik het jaar 2015 een heel jaar in Suriname gewoond en gewerkt heb. Dat werken was op vrijwillige basis bij een commercieel radio- en tv station in Paramaribo. Het wonen was in klein appartementje, vlak naast de studio. Twee boeken heb ik volgeschreven met ervaringen en het was best een exotisch jaar waar ik veel geleerd heb en zeker geen spijt van heb. Twee weken geleden was ik op een beurs in Amsterdam en groot was mijn verrassing toen ik daar opeens en heel toevallig de directeur en de onderdirecteur ontmoette. Beiden waren in verband met diverse zaken voor enkele weken in Nederland. Een uurtje hebben we daar in het restaurant aan de koffie en gebak gezeten en het was wel duidelijk dat ze mij terug willen hebben in Paramaribo. Om alles weer op het oude niveau te krijgen, zoals ze zeiden en nu met betere arbeidsvoorwaarden dan in 2015. Met als toegift: in het zwembad naast de studio zit nu wel water. We wisselden contactgegevens uit die na negen jaar veranderd of verloren waren. “We houden contact,” zeiden we tegen elkaar.
Inderdaad we hielden contact. Afgelopen donderdag zaten we weer met elkaar aan tafel, op een locatie dicht in de buurt van Nijmegen. In een gesprek dat veel langer duurde, draaide men er niet om heen dat ze me uitnodigde om weer in Paramaribo te komen werken, voor zeker een half jaar. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat ik daar op dit moment nog geen beslissing over kon nemen, want: zie het volgende onderwerp. Met een omhelzing gingen we weer uit elkaar. Even later stuurden ze nog een bericht dat ze wat defecte apparatuur naar mijn huisadres zouden sturen, ter reparatie. Dat hadden we echt niet zo afgesproken. Denk dat ik daar geen tijd en geen ruimte beschikbaar voor heb.
Al maanden ben ik aan het rondkijken naar een andere woning. Ruim tweeëndertig jaar woon ik nu in mijn huisje in een buitenwijk van Nijmegen. Om diverse redenen vond ik dat toe was aan iets nieuws. Misschien iets luxer, levensloopbestendig en ook geeft dat de gelegenheid om een nieuwe start te maken met de inrichting. Letterlijk alle oude spullen weggooien en opnieuw beginnen, dat was mijn plan. Ongeveer tien huizen heb ik bezichtigd. Soms keurde ik mijn eigen keus al af voor dat ik binnen geweest was, maar liet me dan toch voor de vorm rondleiden door de verkoopmakelaar. Andere huizen vond ik goed met betrekking tot indeling, maar toch te ver af van het centrum van Nijmegen. Voor twee huizen heb ik een serieus bod gedaan en tweemaal werd mijn bod niet geaccepteerd omdat de uiteindelijke koper een ‘aanzienlijk beter bod’ gedaan had. Ruim een week geleden heb ik een huis bezichtigd waarvan ik gelijk al dacht: dit wordt het. Bij de bezichtiging binnen, vielen een paar aandachtspunten op: rare plekken op het plafond in de badkamer. Is dat nou ten gevolge van lekkage van de bovenetage, of gewoon vochtplekjes? Een scheurtje in een raam van dubbelglas, is dat ernstig? Ik twijfelde, een bod doen of geen bod doen?
Afgelopen weekend het huis nogmaals van buiten bekeken en een rondje door de wijk gemaakt. Treinstation, winkelcentrum en natuur zijn dichtbij, op loopafstand. Serieus heb ik me afgevraagd: wil ik dit huis? Ja dus, ik wil het.
Deze maandagochtend de stap gezet, telefonisch een bod gedaan voor een bedrag van de vraagprijs plus 5%, wel met voorbehoud van een bouwkundige inspectie. Het voelde aan als bibberend staan op de duikplank van een zwembad. Springen? Nog even wachten? Of toch maar niet? Groot was mijn vreugde en verrassing toen ik vier uur later gebeld werd met de mededeling dat mijn bod geaccepteerd was. Ik was op mijn werk, toen dat telefoontje kwam. Tegen mijn collega’s zei ik: Geloof dat ik zojuist een huis gekocht heb.” Ik moest even gaan zitten met een kop koffie om het te verwerken. In de komende tijd zal ik een hoop zaken moeten regelen. Maar eerst morgen een uitvaart van een kastelein. Het was een vreemde week.
<< vorige . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . volgende >>