Vrijdag
Door de grote ramen zie ik buiten de palmbomen wuiven in de wind. Die ramen zijn vandaag open gezet en daardoor waait er een verkoelende bries door de ruimte. Die ruimte is groot en er zijn al veel mensen die wachten in de houten banken. Er is hier nog veel meer van hout, het hele gebouw is van hout. Ik bevind mij in de Kathedrale Basiliek van Sint Petrus en Paulus in het centrum van Paramaribo. De basiliek aan de Henck Arronstraat, is geheel uit hout opgetrokken en behoort tot de grootste van hout geconstrueerde kerken van Zuid-Amerika. De binnenzijde is uitgevoerd in ongeschilderd cederhout. Ik ben hier om de dienst van drie uur ’s middags bij te wonen. Niet omdat ik zo vaak naar de kerk ga, maar het is Goede Vrijdag en de omroep waar ik werk is vandaag gesloten. In de stad zijn bijna alle winkels dicht en er zijn ook geen festiviteiten op deze feestdag. De enige activiteit die ik kon vinden was een dienst in deze grote en bekende basiliek. Met de bus ben ik naar het centrum gereden en heb de korte wandeling naar de Henck Arronstraat gemaakt. De meeste bezoekers van de dienst zijn in het wit gekleed en op hun paasbest. Voor in de kerk zingt een klein koor liederen in het Nederlands en in het Sarantongo en ze worden begeleid door een organist. Het is voor het eerst dat ik na heel veel jaren het verhaal van de kruisiging weer hoor vertellen. Het meest bijzondere aan deze dienst vind ik het moment dat na het lijdensverhaal het kruisbeeld gesluierd de basiliek binnen komt en naar voren gedragen wordt. Op drie plaatsen wordt er gestopt en wordt een deel van de sluier weggenomen. Zo wordt tot uitdrukking gebracht dat we het kruis geleidelijk aan in ons leven zullen begrijpen. Het kruisbeeld komt tot stilstand voor in de kerk, geflankeerd door fakkeldragers. Alle bezoekers worden in de gelegenheid gesteld om naar voren te komen en het kruisbeeld te kussen, of er even de hand op te leggen, of door op te zien naar het kruis en een kruisteken te maken. Er staat een lange rij wachtenden voor het kruisbeeld. Personeel van de kerk dirigeert met zachte leidende hand de kerkgangers rij voor rij naar de stoet van wachtende midden in de kerk. Als intermezzo speelt het orgel en zingt het koor met solozang van de in het rood geklede voorgang. Eenmaal zet het orgel te hoog in en dan zie ik een hulpeloze blik van de voorganger die de noten niet kan pakken. Nogmaals zet het orgel in, maar nu lager en de organist krijgt een duimpje. De dienst duurt bijna twee en een half uur, maar ik vond het een aangename tijdsbesteding waar ik even rustig kon zitten in de toch wel harde bank.
Luister mee met de slotzang:
