Thuiskomst
Vandaag ontwaak ik in een andere wereld. Ik kijk uit mijn raam en zie bij een stralende zon een Surinaamse mevrouw in een bontgekleurde jurk langzaam naar de bushalte schrijden. Ondertussen zingen de vogels hun ‘grietje-bee-lied’.
Gisteren nog vertrok ik uit een regenachtig Amsterdam vanaf de luchthaven. In het vliegtuig vroegen de passagiers naast mij aan de stewardess of het opstijgen met zware regen extra moeilijk is. “Welnee”, stelde de stewardess gerust. Bij het wachten voor de startbaan zie ik het vliegtuig dat dat voor ons opstijgt, verdwijnen in een grijze wolk van mist en regen. Tijdens de vlucht overpeins ik mijn verblijf van twee en een halve week in Nederland, zeg maar een vakantie in eigen huis. Hoe vreemd was het thuiskomen na zeven maanden afwezigheid? Het huis en de auto stonden er nog gewoon. Een klein beetje onkruid op het voorerf van het huis en de auto was wonderbaarlijk schoon door de heftige regenbuien in Nederland. Er leek niets veranderd, niet in de straat, niet in de buurt, eigenlijk nergens. In mijn beleving heeft de tijd stilgestaan in Nederland terwijl ik weg was. Zeven maanden weg en het schijnt of ik terugkom op de dag nadat ik vertrokken ben, terwijl ik zelf wel zeven maanden ervaring heb opgedaan.
In mijn vakantie in Nederland bezoek ik vrienden in het land, slaap wat extra uit en bereid wat zaken voor als ik weer vertrek. Bij het reisbureau in de buurt koop ik zo snel mogelijk een nieuw retourticket aar Suriname. Dan staat de vertrekdatum tenminste vast en dat maakt het maken van afspraken en planningen makkelijker. Voor de rest rust ik uit en eet ’s avonds meestal buiten de deur of bij vrienden. Voor die bezoeken maakt ik vele kilometers met de auto en het valt me mee dat autorijden na zeven maanden weer net zo makkelijk gaat. Alle wegnummers, afslagen en voorsorteerstroken lijken ook onveranderd en tot mijn verbazing ken ik ze nog allemaal. Eén van die ritten gaat naar de ambassade van Suriname in Amsterdam voor het kopen van een visum waarmee ik weer voor 90 dagen in het land mag verblijven. Ze kijken niet verder in mijn paspoort en zien niet al die stempels en visa voor kort verblijf op de volgende pagina’s in mijn paspoort; dus stellen ze ook geen lastige vragen.
Te snel komt het vertrek weer naderbij en een dag ervoor pak ik de bagage weer in. De rest van die dag loop ik met ziel onder de arm rond, alles is gedaan wat er gedaan moet worden. Rustig op een terras zitten met fraai nazomer weer lukt niet, want het regent constant. Morgen neem ik voorlopig afscheid van het regenweer en ga de tropenzon in.
Eenmaal in het vliegtuig lijkt Nederland al weer ver weg. Hoog boven de oceaan op 12km hoogte schijn je in een niemandsland te verkeren, waarin alleen de komst van de maaltijd trolleys belangrijk is. Na de airco kou van het vliegtuig is de warmte op de luchthaven Zanderij heerlijk. Ook hier kijkt de douane niet verder dan de eerste twee bladzijden van mijn paspoort en ziet niet de grote ingeplakte plakkaten met kort verblijf visa. Ook het aankruisen op het immigratieformulier dat ik 90 dagen bij familie ga verblijven roept geen vervelende vragen op. Ik mag het land weer in.
Bij aankomst bij mijn kamertje staat er een portie bami-rames voor mij klaar, het is net nog warm, maar toch heel attent. Door die twee maaltijden in het vliegtuig heb ik niet zoveel trek meer. De helft van de maaltijd zet ik in de koelkast voor morgen. Ik pak mijn bagage uit, alles weer op de zelfde plaats in de kasten en het voelt aan als een thuiskomst.